Jonathan Rea over Jonathan Rea...

Waarom Jonathan Rea over stoppen nagedacht heeft...

Donny 16.11.2019

Kawasaki Superster Jonathan Rea veroverde 2019 zijn vijfde WK titel op rij en is houdt samen met zijn 88 overwinningen de meeste records in het Superbike WK in handen.

De 32 jarige Noord Ier schreef na het seizoen zelf uitgebreid over zijn carrière, zijn motivatie en zijn leven naast het circuit...

De meeste coureurs vinden vrij snel hun weg naar de top terwijl ik elk weekend vocht om te overleven.

Geografisch gezien was het erg moeilijk voor ons want uit Noord Ierland komend moesten mijn vader en ik aan het begin van mijn carrière steeds per boot naar Engeland reizen om aan de verschillende races deel te nemen.  

Doch mijn vader regelde alles altijd perfect en begreep daarbij tijdens moelijke tijden wat mij roerde en diep beindrukte. Hoe en wat hij wat ook deed, het werkte altijd positief op mijn carrière!

Het meeste heb ik geleerd tijdens de moeilijkste jaren in mijn leven. Mijn motorcross tijd heeft me erg geholpen dat te bereiken wat ik bereikt heb.

Ik knokte me door deze harde momenten en crashes die bijna mijn carrière-einde betekend hadden voor in een Champion werd.

In het Superbike WK is de techniek erg belangrijk doch de mensen erom toe het verschil uit.

Ik heb deze titels vooral gewonnen omdat alles om me toe past en zo het beste totaal pakket had.

Maar het gaat om meer, je moet ook je verwachtingen sturen en vooral van het rijden blijven genieten.

2016 heb ik erover werkelijk over nagedacht om te stoppen. Vroeger was het mijn doel ooit een keer wereldkampioen te worden.

Mijn opa zei altijd tegen me: "Op een dag word je wereldkampioen." Dat zinnetje heb ik me steeds voorgehouden en motiveerde me steeds weer vooral niet op te geven.

Ik had me na 2015 als een gelukkig mens kunnen terugtrekken maar ik geniet het rijden nog steeds zo zeer dat ik het niet opgeven kan en wil.

Mijn doel is dan ook te blijven winnen want dat bied mij immens veel vreugde.    

Het heeft een tijdje geduurd voor ik me realiseerde dat ik opnieuw wereldkampioen ben geworden. Mijn overwinning in Magny Cours (Frankrijk) kwam zo onverwachts dat ik er helemaal niet op voorbereid was opnieuw kampioen te worden.

Ik denk dat ik het me pas echt realiseer als ik tijdens de FIM Award in december mijn trofee en medaille krijg overhandigd en samen met alle andere Champions op het toneel sta.

Dit jaar heb ik geleerd nooit op te geven en meer in mezelf te geloven.

Van buiten gezien zie ik er misschien uit als de "Iceman" maar innerlijk zite dat er heel anders uit.

We kenden een moeilijke start in dit seizoen toen we merkten hoe goed de nieuwe Ducati V4 R is.

Alvaro bracht een ongelovelijk hoog level met zich mee en we moesten echt de hele tijd alles geven.

We scoorden echter elke race kostbare WK punten, iets waar ik erg trots op ben. Ik ben niet zo dom om te denken altijd te kunnen winnen. Ik weet dat er snelle rijders of nieuwe sterke bikes komen die ons kunnen verslaan.

Ook ik kan gebleseerd raken. Dat gaan moeilijke momenten voor me worden maar ik probeer desondanks zo verder te gaan als tot dusver.

Een klein deel in me hoopt nog steeds om met concurrentwaardig materiaal in de MotoGP te komen.

Maar ik kreeg deze kans nooit en daarom kan ik er ook niet echt om treuren. Na elk seizoen gun ik me een kleine "afsluitbonus".

Ik bezit een horlogeverzameling, de eerste kocht ik toen ik nog in de Supersport reed, in Qatar. Het is een soort van cadeau aan mezelf aan het eind van het seizoen!   

Ik kan in de spiegel kijken en tegen mezelf zeggen: << Ik doe alles wat ik kan. >>

Met mijn 32 jaar begin ik te leren mezelf te mogen. Toen ik jong was, was het normaal, dat ik woedend was als ik een slechte dag had.

Met de ervaring, de leeftijd en de familie achter me ga je anders met de dingen om en ik geloof dat ik wijzer geworden ben. 

Als ik op het circuit ben sta ik permanent in het schijnwerperlicht terwijl zich thuis alles om de kinderen en het normale leven draait.

Dan probeer ik niet aan motorfietsen te denken. Ik ben dol op koken. Soms "zwoegen" mijn vrouw Tatia en ik in de keuken zo hard alsof we beide chef-koks zijn.

Ik hou van het normale leven. Ik geniet ervan samen met mijn vrouw een fijne fles roodwijn te drinken of bv de kinderen in hun bed te brengen.

Beide spelen voetbal dus als ik thuis ben verbreng ik de meeste weekends op het voetbalveld. Dat in balans met het Superbike WQK is perfect voor me.

Thuis kunnen we zo een zekere normaliteit handhaven.

Het grootste verschil tussen men eerste titel en deze is dat veel meer mensen aan me geïnteresseerd zijn en ik daardoor veel meer om marketingredenen onderweg ben.

Desondanks ben ik vader, echtgenoot en normale man terwijl ik ondertussen train en mijn mediaoptreden absolveer!

Familie te hebben is het moeilijkste in het leven. Het brengt je ertoe je te realiseren dat er nog andere dingen in de wereld zijn als motorsport.

Ik hou van deze sport, motorfietsen betekenen alles voor me! Maar ik weet ook dat het een heel eigen levensstijl verlangt.

Zoveel te reizen is niet normaal als je kinderen hebt. Ook onze toekomst hangt van onze kinderen af.

Zouden ze bv met voetbal verder willen gaan en daardoor reizen moeten dan moet ik ze net als mijn vader vroeger deed helpen.  

Momenteel voelt het zich zo aan alsof mijn familie hun leven op pauze gezet hebben om mij mijn droom te laten leven. 

Je omgeving met goede mensen om je toe te gestalten is waar het op aankomt, zowel in de familie als ook in het team.

De boys in het Kawasaki team zijn als broers voor me. Het is mooi elk weekend samen te genieten, ook als het een keer niet zo gaat als het zou moeten.

Na een slecht resultaat of prestatie verheug ik me het gemeenschappelijke diner met het team en lachen we om normale dingen uit het leven.  
  

Niemand weet dat ik er sterk in geloof en ook het gevoel heb dat er iemand is die op me past.

Als ik het even niet meer weet vraag ik om hulp en krijg dan vaak goede feedback!

Ik herinner me aan een moment dit seizoen toen hulpzoekend naar boven kijkend de pitstraat uitreed.

Daarop gebeurde er iets dat ik zo niet vertellen kan maar het jaar graverend veranderde.

Dat is de reden waarom ik tijdens de uitloopronde altijd in de hemel kijk...

Bron en foto credit: Jonathan Rea-Speedweek 08.11.2019